Ik verliefd…?!?!

♥ “Ik snap niet wat hij in mij ziet…”
– “Hoezo?”
♥ “waarom zou een jongen die zo leuk, grappig en nog eens knap is iets zien in mij?”
– “Wat bedoel je daar nu mee?!?!”
♥ “Hij is gewoon te hoog gegrepen voor mij!”

En pats, ik krijg een harde tik tegen mijn arm.
Het ene moment denk ik: “waar is dat nu weer goed voor?” en het andere moment begrijp ik haar.

Soms is het eenvoudig slecht over jezelf te denken en waarom?
Moet ik mij gaan veranderen voor iemand?
Dat heeft helemaal geen zin!
Oké, dan wordt die persoon misschien verliefd op mij, of zeg ik beter de persoon die ik probeer te zijn.
Maar hoelang zoek ik dat vol te houden?
Dus het enige besluit wat ik kan vormen is dat ik gewoon mezelf moet blijven.
Wanneer hij mij niet accepteer is hij mij niet waard… klinkt makkelijker gezegd dan gedaan wanneer je iemand echt graag ziet.
En dit is mentaal zeer zwaar maar je kan niemand verplichten om in jouw leven te blijven wanneer dit niet hun keuze is.
Maar ik loop voor op de zaken, de kans bestaat nog dat hij mij wel ziet zitten.

En dan komt de sms… “Heb je zin om eens af te spreken?”.
Mijn stressgehalte schiet de lucht in en ik weet niet wat te doen.
Aan de ene kant wil ik heel graag afspreken maar aan de andere kant ben ik doodsbang dat hij me niet tof vind en hij mij nooit meer wilt zien…
Ik raadpleeg even wat vriendinnen en zij raden mij aan om toch af te spreken, beter nu dan later, ik moet duidelijkheid.
Ik verzamel al mijn moed en ik stem toe met de afspraak.
Nu nog mijn ouders overhalen en dan is alles inorde.

De dagen vliegen voorbij en datum komt als maar dichterbij.
Ik had eigenlijk nog geen bevestiging gehad van mijn ouders maar dat komt wel inorde dacht ik bij mezelf.
En dan komt het spreekwoord: “het vel van de beer niet verkopen voor de beer geschoten is”, heel goed van pas.
“nee Lana, je kan niet gaan je moet naar de kapper…”
Die kapper kon mij eigenlijk niets schelen, ik moest en zou afspreken!
Ik had er zolang naar uitgekeken en dan…
Maar het zag er niet goed uit, ik lichte hem even in en hij was er kapot van.
Ik voelde mij zo schuldig en begon mezelf van alles te verwijten.
Daar zat ik dan huilend in de sofa, mijn gsm in mijn handen en zo stil mogelijk proberen te huilen.
Niemand mocht te weten komen dat ik hier zat te huilen…voor een jongen.

Na veel zoeken kon ik toch eindelijk afspreken en wij waren beide super blij om elkaar te zien na ongeveer 8 maand te chatten.
En dan kwam de dag in zicht…

willen jullie het vervolg weten? laat het mij even weten en dan laat ik jullie weten wat er toen gebeurde!

Voor de mensen die het zich afvragen of dit verhaal nu echt gebeurt is of verzonnen…
Het antwoord maak ik binnenkort bekend 😉
Groetjes Lana xxx